Ο ιδιοσυγκρασιακός τραγουδοποιός Φοίβος Δεληβοριάς μας έχει συνηθίσει σε εκπλήξεις και εμπνεύσεις.
Από την πρώτη φορά που μας τον σύστησε ο Χατζιδάκις και λίγο μετά ο Σαββόπουλος, κατάφερε να αποτυπώσει με «εγκληματική ακρίβεια» την ρευστή εποχή μας έχοντας στην φαρέτρα του επιρροές Tom Waits, Ζαμπέτα, Κηλαηδόνη, μνήμες και βιώματα μιας γενιάς που μεγάλωσε στην αιχμή της αναλογικής και της ψηφιακής εποχής (ο πατέρας μας διάβαζε Αντί και εμείς βλέπαμε Θάντερκατς) και καταθέτοντας σχεδόν είκοσι χρόνια ιστορίες και μουσικές.
Ο Δεληβοριάς, σήμερα στα 40 του πια, έχοντας εκβάλει στην πιο ώριμη φάση του παραμένει φορέας εκπλήξεων. Και στιχουργικά συνεχίζει να εγκιβωτίζει όσο κανείς τις αντιφάσεις μιας γενιάς (θα έβαζα και τον The Boy δίπλα του) που σήμερα είτε μεταναστεύει, είτε ζει ξανά στα 40 της στο παιδικό της δωμάτιο (ανεργίας γαρ).
Τώρα ο Φοίβος Δεληβοριάς μόλις ξεκίνησε μια παράξενη «αρμένικη βίζιτα», στο Passport (25/1, 1/2, 8/2, 15/2, 22/2, 1/3, 8/3). Εδώ τρώει με την παρέα του, για λίγα μόνο Σάββατα όλους τους μεζέδες, πίνει όλα τα ποτά, φωνάζει όλους τους φίλους τους για παιχνίδι και, το κυριότερο, δεν κατεβαίνει με τίποτα απ’ τη σκηνή, αν δεν ξαναγεννηθεί ό,τι παλιό, αν δεν παρουσιαστεί ό,τι καινούργια, μία εντελώς διαφορετική παράσταση, παίζοντας γνωστές και απροσδόκητες επιλογές απ’ τη δισκογραφία, τραγούδια άλλων που αγαπάει αλλά και – για πρώτη φορά – καινούργια τραγούδια, από τον δίσκο που ετοιμάζει για το 2014.
Ο Φοίβος παραχώρησε μια απολαυστική και ουσιαστική συνέντευξη στο in.gr με αφορμή τα λάιβ του, στα οποία δεν μάθαμε αν θα παραστεί και η… «γυναίκα του Πατώκου».
Καταρχάς τι σημαίνει «Αρμένικη Βίζιτα»; Τι ετοιμάζετε και χρειάζεται να φέρουμε πιτζάμες και οδοντόβουρτσες; Θα έχουμε εκπλήξεις ή απλά προβοκάρετε ποιητικά;
Θα είμαι ένας κουραστικός μουσαφίρης του Passport.Θα φέρω στη σκηνή το δικό μου σπίτι: φλοκάτες, φωτιστικά, παλιά περιοδικά, κουτάκια μπύρας, έναν καναπέ. Τους 4 καλύτερους μουσικούς μου φίλους, τους Σταματάκη-Ντούβα-Χριστοδούλου-Παντέλη.Κάποια ολοκαίνουργια τραγούδια, κάποια παλιά παιγμένα απ’ τη γωνία που δεν παλιώνει και ένα σωρό τραγούδια που ακούω από μικρός και που θέλω να τα συζητήσουμε.Θα απλώσουμε τα πόδια στο τραπέζι και θα ξεκινήσουμε…
Προλάβατε και τις δύο εποχές: Την πρώτη της κλασικής δισκογραφίας και την σημερινή, ρευστή, που δεν έχει κάτσει ακόμη η μπίλια της αποτύπωσης της δημιουργίας. Υπάρχει μυστικό ή συνταγή για τον νέο δημιουργό σήμερα που έχει γράψει τα τραγούδια του και θέλει να τα παρουσιάσει;
Το μόνο μυστικό για το οποίο είμαι σίγουρος είναι ο προσωπικός, αμήχανος δρόμος. Όσοι τον ακολουθούν δεν θα χρειαστούν τα παιχνίδια της θνήσκουσας βιομηχανίας (ριάλιτι και επιτροπές) για να προχωρήσουν. Αυτοί θα προχωρήσουν στον προορισμό τους και θα βρουν το ξέφωτο.
Μίλησε για εσάς ο Χατζιδάκις. Συνεργαστήκατε με τον Σαββόπουλο (προσωπικά σας έχω δει στην Μύκονο σε μια από τις πρώτες σας συμπράξεις στο Θεατράκι της Λάκκας). Σήμερα, στα 40, πώς συστήνετε και αν συστήνετε εσείς κάποιους νεότερους;
Αλλους τους καλώ ή δέχομαι ευχάριστα τις προσκλήσεις τους να συμπράξουμε. Μια φορά που μου δόθηκε μια ευκαιρία να κάνω μια παραγωγή, όπως έγινε με την Μάρω Μαρκέλλου, την έκανα χωρίς δεύτερη κουβέντα. Όποτε πάω σ’ένα ραδιόφωνο παίρνω πάντα μαζί μου έναν νέο δίσκο που θα όφειλε να ακούγεται παντού. Δεν αισθάνομαι πρόγονος κανενός, ούτε και θέλω να εκμεταλλευτώ την αύρα μιας νέας πρότασης. Έχω όμως βαθειά μέσα μου την συναίσθηση ότι το τραγούδι προχωράει όλο μαζί και πως κάθε φορά που κάποια ακριβής κουβέντα κάνει την εμφάνισή της, πρέπει όλοι να την ακούσουμε.
Τι θα ακούσουμε στο Passsport; Μήπως η λογική «από Άκη Πάνου μέχριLou Reed» είναι μια λογική που από την πλήρη απενοχοποίηση του μουσικού γούστου μας οδήγησε στον ισοπεδωτικό και χωρίς κριτήρια πολτό (θυμάστε τι επιφυλάξεις είχε τελικά για την απενοχοποίηση, ο βασικός γκουρού της και «πατέρας σας», Τάσος Φαληρέας);
Είχε απόλυτο δίκιο, δεν μπορούν όλα τα πράγματα να συνυπάρξουν χωρίς να φτηνύνουν. Εκτός κι αν τα συνδέει μια δημιουργική αντίληψη. Στον Χατζιδάκι π.χ. συνυπήρχαν ο Νίνο Ρότα και ο Τσιτσάνης, όχι όμως και οι Στόουνς και ο Μπετόβεν. Εγώ τώρα –που καμιά σχέση δεν έχω με το μέγεθός του- δεν είμαι βέβαια αυτός που θα αποδώσει δικαιοσύνη σε όλα τα πράγματα. Αν όμως ένα τραγούδι του Γουέϊτς κι ένα του Ζαμπέτα μου χαριστούν πραγματικά, δεν θα κάτσω να το σκεφτώ. Στο Passport θα παίξω μεταξύ άλλων καινούργια μου τραγούδια. Ε, θα τα συγγενέψω μόνο με τους αληθινούς τους προγόνους.
Νέα ονόματα, καλές φωνές, νέες συνθέσεις υπάρχουν σήμερα. Συγκροτούν όμως μια «νέα σκηνή» ή μιλάμε για ατάκτως και εριμμένες περιπτώσεις στο τερέν του ελληνικού τραγουδιού;
Οι «σκηνές» είναι κάτι το τεχνητό. Καλύτερα μια αλήθεια μοιρασμένη σε πολλά, διαφορετικά κομμάτια.
Έχετε διασκευάσει Άκη Πάνου («Πες μου Παππού»). Πρόσφατα σας είδαμε να τραγουδάτε Ζαμπέτα στον πολυχώρο της Άγκυρας στο πλαίσιο της παρουσίασης της νέας βιογραφίας του συνθέτη. Γιατί συνήθως επιστρέφετε εκεί και πώς βλέπετε το σύγχρονο λαϊκό τραγούδι;
Επιστρέφω ειδικά σ’αυτούς τους δύο συχνά γιατί έδωσαν ένα μουσικό και ποιητικό ύψος στο καθαρό λαϊκό που δεν ξαναϋπήρξε, κυρίως γιατί ο λαός πέρασε δυστυχώς μερικά χρόνια καταστροφικής ευκολίας. Τώρα ακούω φωνές πολύ καλές που και που, όχι όμως και τραγούδια που να τις οδηγούν σε κάποια έκφραση. Θα έρθουν όμως σε μια στιγμή διαύγειας κι αυτά τα τραγούδια. Κι αυτή η στιγμή, δεδομένου του τι περνάμε, δεν θα αργήσει και πολύ.
Στο νέο σας δίσκο τι θέματα διαπραγματεύεστε και με τι προσέγγιση μουσική και στιχουργική; Η αναμφισβήτητη κρίση είναι στην ατζέντα σας ή η απόσταση από την πραγματική ζωή συνεχίζει να σας εμπνέει;
Εφόσον ζω στην κρίση, δεν γίνεται παρά να την αφηγηθώ, αλλά από μια συγκεκριμένη σκοπιά: των «ματιών της ψυχής μου». Το ίδιο ευτυχώς είχε συμβεί και με την περίοδο της «φούσκας».
Πώς επιβιώνετε υλικά, επιμένοντας στις λίγες και εκλεκτές σας εμφανίσεις; Πώς σας έχει επηρεάσει η Κρίση στην καθημερινότητα;
Με αγωνία, όπως οι περισσότεροι. Η κυριότερη έγνοια μου είναι να μπορεί να συντηρηθεί ο μικρός κύκλος των συνεργατών μου χωρίς ποτέ να ξεπέσουμε στην επανάληψη και στην αρπαχτή. Απ’την άλλη, η κρίση με έκανε ν’ανοιχτώ σε πράγματα που πριν δεν τα τολμούσα. Κάνω, ας πούμε, μουσική για θέατρο και για σινεμά. Έρχομαι πιο κοντά σε καλλιτέχνες με κοινές αγωνίες, που οι ευκολίες πριν ίσως να μας κρατούσαν μακριά.
Πώς γράφετε; Πώς γράψατε τα νέα σας τραγούδια; Βάλτε μας λίγο στο εργαστήρι της δημιουργίας σας.
Πάω κάθε πρωί στην Καλλιθέα, στο πατρικό μου. Έχω κάνει το εφηβικό μου δωμάτιο ένα είδος ορμητηρίου. Κάθομαι στην παλιά πολυθρόνα, διαβάζω και ακούω δίσκους. Σιγά-σιγά έρχεται ένα τραγούδι, ανυπόμονο και ατσούμπαλο. Εκείνο βιάζεται να γεννηθεί. Εγώ το καθυστερώ δυο-τρεις μέρες για να βγει όμορφο και αληθινό.
Τι κάνει σήμερα ο σκύλος στο Κολωνάκι (που τα μαγαζιά κλείνουν το ένα πίσω απ’ το άλλο και άνοιξε και προπο-τζίδικο στην Σκουφά;)
Δεν ζει για να το δει. Λίγο αφότου άρχισαν οι «χρυσές μέρες του Χρηματιστηρίου» τέλειωσαν και οι μέρες του Βαγγέλη στην πλατεία. Έφυγε κοιτώντας παραξενεμένος (παρέα με τον Τάσο Φαληρέα) τον μικρόκοσμο του λάϊφστάϊλ να έχει το χαζό ύφος αυτού που νομίζει ότι είναι πολύ σκληρός για να πεθάνει.
Λέτε να γεννηθούν οι Νέοι Φοίβοι (Δεληβοριάδες) και απ’ το facebook ή χλωμό το σενάριο;
Λέω να μην γεννηθεί κανένας Νέος Τάδε. Είμαι απόλυτα βέβαιος, όμως, πως οι καινούργιες φωνές –οι πρόγονοι και διάδοχοι της παντοτινής φωνής δηλαδή- θα γεννηθούν ακόμα και στις πιο γελοίες, στις πιο φτηνές συνθήκες. Και ,όπως όλα τα μωρά, θα κάνουν πάλι τη ζωή ακατανίκητη.
πηγή thebest.gr
