Η έξαρση της ανεργίας στη χώρα μας, που ανήλθε στο 26% του οικονομικά
ενεργού πληθυσμού σύμφωνα με τη Eurostat, ενώ μόνο στον ιδιωτικό τομέα
άγγιξε το 33% και στους νέους έως 25 ετών εκτοξεύθηκε στο 57,6%, δεν
δημιουργεί μονάχα οικονομικά προβλήματα στα νοικοκυριά.
Πέραν της
ανέχειας που και αυτή καλπάζει – αφού 500.000 οικογένειες ζουν ήδη κάτω
από το όριο της φτώχειας – διαταράσσονται και οι ισορροπίες της
οικογενειακής ζωής. Αυτό συμβαίνει γιατί αλλάζει ο ρόλος των γονιών όταν
από παραδοσιακοί «κουβαλητές» μένουν ξαφνικά στο σπίτι χωρίς δουλειά,
ενώ τη νύφη πληρώνουν τα παιδιά, τα οποία υφίστανται έντονο στρες. Όπως
επισημαίνει στον «Ε.Τ.» η κ. Τζίνα Ρουπάκι, ψυχολόγος, ειδικευμένη στη
συμβουλευτική γονέων και διευθύντρια του εργαστηρίου «parentuning»,
είναι συχνό φαινόμενο των καιρών ο πατέρας και αρχηγός της οικογένειας
να χάνει τη δουλειά του, ενώ η μητέρα συνεχίζει να εργάζεται. «Η απώλεια
της εργασίας δημιουργεί σοκ στον άνεργο πατέρα.
Αποδυναμώνεται η
αυτοπεποίθηση του, νιώθει κατώτερος και άχρηστος, έχοντας
χάσει το
φυσικό του ρόλο. Η ανεργία, βέβαια, συνοδεύεται και από οικονομική
δυσχέρεια που υποχρεώνει την οικογένεια να κάνει δραστικές αλλαγές,
προκειμένου να ζήσει με λιγότερα χρήματα. Ωστόσο, υπάρχουν και
συναισθηματικές επιπτώσεις στα παιδιά, καθώς υφίστανται άγχος από τρεις
διαφορετικές πηγές», λέει η κ. Ρουπάκι. Και εξηγεί: «Καταρχήν αλλάζει η
ρουτίνα του σπιτιού.
Το παιδί βλέπει τον μπαμπά στο σπίτι ώρες που
παραδοσιακά έλειπε και αυτή η αλλαγή αποσυντονίζει κυρίως τα νήπια που
χρειάζονται σταθερό περιβάλλον.
Χωριστή πηγή στρες για τους
λιλιπούτειους αποτελεί το άγχος του άνεργου πατέρα (για το πως θα
ζήσουν, που θα βρει άλλη δουλειά) το οποίο μετατρέπεται σε εκνευρισμό,
θυμό και επιθετικότητα προς τη σύζυγο και προς τα παιδιά. Όταν τα παιδιά
γίνονται αποδέκτες του θυμού των γονιών τους νιώθουν πως αδικούνται και
αντιδρούν περίεργα, ανάλογα με την ηλικία τους». Όπως επισημαίνει η
ειδικός, τα πιτσιρίκια εκδηλώνουν ακραία χειριστική συμπεριφορά και
ζητούν διαρκώς να τους κάνουν τα χατίρια. Οι έφηβοι, από την άλλη,
απομονώνονται ή φέρονται αντιδραστικά, με τις αντιδράσεις τους να
λαμβάνουν ακραία μορφή καθώς στην εφηβεία οι ορμόνες «βράζουν».
Επίσης,
τα παιδιά αμφισβητούν τα γονεϊκά πρότυπα και αφού εκδηλώσουν αρχικά
επιθετικότητα περνούν στην υποταγή, στην απογοήτευση και την παραίτηση.
Η
επιθετικότητα τα ωθεί να κάνουν κακές παρέες, να πίνουν και να
καπνίζουν ή τα στρέφει σε απαγορευμένες ουσίες και γι’ αυτό ενέχει
σοβαρούς κινδύνους. Η υποταγή, από την άλλη, τα οδηγεί σε εσωστρέφεια
και μειωμένη απόδοση στο σχολείο, ενώ η παραίτηση κάνει τα παιδιά να
χάσουν τα ενδιαφέροντά τους, να απομονωθούν και να πέσουν σε κατάθλιψη.
Πηγή: Ελεύθερος Τύπος
