Διεκδικούν ελεύθερα πεζοδρόμια και ηχητικά φανάρια. Ζητούν ίσες ευκαιρίες συμμετοχής στην κοινωνική ζωή και δυνατότητες πρόσβασης στην εκπαίδευση και επαγγελματική κατάρτιση.
Αγωνίζονται ώστε να… μπορούν να κινούνται χωρίς εμπόδια στους δρόμους της πόλης και στον δρόμο της ζωής…
Tα άτομα με προβλήματα όρασης μας θυμίζουν σήμερα, Παγκόσμια Ημέρα Λευκού Μπαστουνιού, ότι το μόνο όπλο που διαθέτουν ενάντια στις ελλιπείς υποδομές της ελληνικής πολιτείας είναι η θέλησή τους να χαράξουν μόνοι τους την πορεία της ζωής τους.
Το λευκό μπαστούνι είναι το σύμβολο-εργαλείο που τους βοηθά σε αυτήν τη διαδρομή, ενώ το χρώμα του είναι αναγνωριστικό της λειτουργίας του και για όλους τους υπόλοιπους. «Είναι ένα απλό, φιλικό και χρήσιμο μέσο που χρησιμοποιήθηκε πρώτη φορά στη Γαλλία πριν από περίπου 80 χρόνια.
Με αυτό επιδιώκεται η αυτονομία, η ανεξαρτησία και η ασφάλεια στην κίνηση των τυφλών», λέει ο κ. Ηλίας Μαριόλας, πρόεδρος του Πανελληνίου Συνδέσμου Τυφλών, και σημειώνει: «Για μας η σημερινή μέρα συμβολίζει την προβολή του δικαιώματός των τυφλών στην ίση μεταχείριση και συμμετοχή σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής, όπως άλλωστε επιτάσσουν το Σύνταγμα και η ευρωπαϊκή και εθνική νομοθεσία»…
Τη χρήση του λευκού μπαστουνιού διδάσκουν στους τυφλούς πρόσωπα με πανεπιστημιακή μόρφωση και κατάλληλη εξειδίκευση. Οι σχετικές συμβουλές παρέχονται στην Ελλάδα από τον Πανελλήνιο Σύνδεσμο Τυφλών και στα δύο κέντρα εκπαίδευσης τυφλών που λειτουργούν στη χώρα μας στην Καλλιθέα και τη Θεσσαλονίκη, αν και τα μέλη του ζητούν από το κράτος να αναλάβει την επιμόρφωση των εκπαιδευτών.
Στην έλλειψη καθηγητών «σκοντάφτει» η εκπαίδευση των παιδιών
«Τα παιδιά με προβλήματα όρασης δεν έχουν τίποτα να ζηλέψουν απ’ όσους βλέπουν. Είναι παιδιά που κάνουν μεταπτυχιακά, που ασχολούνται με την πολιτική, τη συγγραφή, που συνεισφέρουν στην κοινωνία μας.
Βγαίνουν έξω για να μιλήσουν για συμμετοχή, ισοτιμία ελεύθερα πεζοδρόμια, πινακίδες και καταλόγους εστιατορίων γραμμένους σε σύστημα Μπράιγ», λέει ο κ. Αλέξης Γκλίνος, ειδικός δάσκαλος τυφλών, που συνεργάζεται με το Κέντρο Εκπαίδευσης και Αποκατάστασης Τυφλών, το ένα από τα δύο σχολεία για τυφλούς που λειτουργούν στην Ελλάδα.
Οπως εξηγεί ο ίδιος, το κέντρο εφαρμόζει προγράμματα ένταξης των τυφλών παιδιών σε τάξεις υποδοχής κανονικών σχολείων όπου υπάρχει δεύτερος εκπαιδευτικός ειδικής αγωγής. Υπάρχουν όμως μόνο δύο δημοτικά σχολεία στην Αθήνα που συνεργάζονται με το πρόγραμμα, ενώ όπως σημειώνει ο κ. Γκλίνος το σημαντικότερο πρόβλημα εντοπίζεται στη στελέχωση της Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης, όπου δεν υπάρχουν καν ειδικοί δάσκαλοι και τα παιδιά με προβλήματα όρασης είναι υποχρεωμένα να τα βγάζουν πέρα χωρίς άλλη υποστήριξη.
Οπως επισημαίνει ο κ. Γκλίνος, από την ένταξη των τυφλών μαθητών στο κοινό σχολείο επωφελούνται τόσο οι τυφλοί όσο και οι υπόλοιποι μαθητές καθώς μαθαίνουν πώς να συμπεριφέρονται σωστά στα άτομα αυτά. Σε αυτό το πλαίσιο, ένας από τους μαθητές του, ο Β. Αυγουλάς, πτυχιούχος σήμερα της Νομικής Σχολής Αθηνών, συνέταξε ως αποτέλεσμα ομαδικής εργασίας τον «δωδεκάλογο για την ημέρα του λευκού μπαστουνιού» που μπορεί κανείς εύκολα να βρει στο Διαδίκτυο.
Καμιά δυσκολία δεν κατάφερε να κάμψει τη θέλησή της
Είναι 21 ετών και έχει περιορισμένη όραση. Φοιτά στο 4ο έτος της αγγλικής φιλολογίας, ενώ παράλληλα διδάσκει γραφή και ανάγνωση Μπράιγ στον Φάρο Τυφλών. «Ο δρόμος δεν ήταν στρωμένος με ρόδα» για την Αιμιλία Πυλαρινού, όπως λέει η ίδια.
Ομως, καμιά δυσκολία δεν ήταν αρκετή για να κάμψει την προσωπική της θέληση. Εκτός από αγγλικά, μιλάει ακόμη ιταλικά, ενώ επόμενος στόχος της είναι να μάθει γερμανικά. Αφού πάρει το πτυχίο της θέλει να διδάξει την αγγλική γλώσσα. Παράλληλα, δεν εγκαταλείπει το όνειρό της να ταξιδέψει στην Αμερική για να αναζητήσει την ευκαιρία να αξιοποιήσει ένα άλλο της μεγάλο ταλέντο: το τραγούδι.
«Πολλοί μου λένε «καλή η σχολή σου αλλά πήγαινε και στη σχολή τηλεφωνητών». Δεν θα το κάνω. Θέλω το επάγγελμά μου να είναι αυτό που πραγματικά μου αρέσει. Δεν θέλω να μπω σε καλούπια επειδή οι άλλοι θεωρούν ότι ο τηλεφωνητής είναι το μόνο κατάλληλο επάγγελμα για τους τυφλούς. Ολοι έχουμε όνειρα και πρέπει να τα κυνηγάμε».
Η Αιμιλία συναντά προβλήματα στη σχολή της καθώς αναγκάζεται να αναλαμβάνει η ίδια την εκτύπωση των πανεπιστημιακών βιβλίων σε σύστημα Μπράιγ. «Αν ήταν όλα όπως πρέπει θα συνέχιζα με μεταπτυχιακό. Δεν έχω, ούτε θέλω ευνοϊκή μεταχείριση. Θα έπρεπε όμως όλα τα πανεπιστημιακά βιβλία να είναι τυπωμένα σε σύστημα Μπράιγ. Αυτό θα επέτρεπε σε περισσότερα παιδιά να έχουν πρόσβαση στην Τριτοβάθμια Εκπαίδευση».
