Τον Μητσάρα δεν τον γνώρισα ποτέ μου, αν και έχω βρεθεί ουκ ολίγες μερικά εκατοστά δίπλα του. Τα τελευταία χρόνια κατοικώ στην Καλλιθέα, οπότε ήρθαμε πολλές φορές τετ α τετ πάνω στη Θησέως. Εγώ περπατούσα, τον έβλεπα να ξεπροβάλλει ανάμεσα στο πλήθος και κοίταζα τα μηνύματα που έγραφαν τα πλακάτ που κρέμαγε στο λαιμό του. Εκείνος διάβαινε το πεζοδρόμιο με αργό ρυθμό και χαιρετούσε τον κόσμο που προσπαθούσε να του κάνει καζούρα, πίνοντας τον καφέ του στο γωνιακό Stanza που βρίσκεται κοντά στην Εκκλησία του Αγίου Νικολάου.
Οι πρώτες εικόνες που έχω από… Μητσάρα ήταν φυσικά απ’τα γήπεδα, τη δεκαετία του ’90, όταν το πρωτάθλημα της Α’ Εθνικής είχε μεγαλύτερο ενδιαφέρον απ’αυτό που βλέπουμε σήμερα. Έκανε φοβερή εντύπωση στην παλιοπαρέα, πώς ο τύπος με το χαμόγελο και το μαλλί… αλά Beatles μπορούσε να διακτινίζεται την ίδια ημέρα απ’τη Νέα Σμύρνη, που έπαιζε ο Πανιώνιος στη Ριζούπολη, που έπαιζε ο Απόλλωνας και μετά στο ΟΑΚΑ που αγωνιζόταν ο Παναθηναϊκός (τότε). Όπου υπήρχε κάμερα, ο Μητσάρας ήταν από πίσω.
Δεν μπόρεσα ποτέ να καταλάβω γιατί το έκανε αυτό. Ο καχύποπτος κόσμος που δεν ήξερε την ιστορία του, τον αποκαλούσε τρελό ή καθυστερημένο. Ο ίδιος μιλώντας πολλές φορές σε δημοσιογράφους που προσπάθησαν να χαρτογραφήσουν τον χαρακτήρα του (και δεν τα κατάφεραν) υποστήριξε ότι ήταν άστεγος από δική του επιλογή. Ο Μητσάρας ήταν ένας σύγχρονος Διογένης ο Σινωπέας, τον οποίο αποκαλούσαν στην αρχαία Αθήνα “κύων” δηλαδή σκύλο. Όπως ο αρχαίος φιλόσοφος περιπλανόταν στο κλεινόν άστυ και χλεύαζε τους πλουσίους και τους αλαζόνες έτσι και ο Μητσάρας γυρνούσε όλη τη μέρα προσπαθώντας να ξυπνήσει τον κόσμο απ’τον λήθαργο με τα μηνύματα που περνούσαν αυτά που έγραφε πάνω στα πλακάτ, τα οποία έφεραν την υπογραφή του.
Ήταν ένας σύγχρονος κυνικός φιλόσοφος, ο οποίος πολλές φορές με την αθυροστομία των διστίχων που σκάρωνε μας έκανε μεν να γελούμε, αλλά περισσότερο δε να προβληματιζόμαστε. Ποιος ξεχνάει το αμίμητο, «οι Τούρκοι στην Πλατεία Ταξίμ, οι Έλληνες στην πλατεία… τα ξυν’», τον Ιούνιο του 2013, «ο Σαμαράς πάει καλά, όχι ο πρωθυπουργός, αυτός της Σέλτικ», τον Δεκέμβριο του ίδιου έτους, ή το «πρωκτο-γεννές πλεόνασμα», τον Φεβρουάριο του 2014; Και άλλα πολλά βέβαια, τα οποία χρειάζονται βιβλίο για να καταγραφούν.
Τους τελευταίους μήνες όμως κάτι δεν πήγαινε καλά με τον Μητσάρα. Είχε αδυνατίσει εμφανώς και τα σημάδια αδυναμίας είχαν κάνει την εμφάνισή τους. Δεν ξέρω αν ήταν άρρωστος ή φτώχεια τον κατέβαλε. Το σίγουρο ήταν ότι κάτι ένιωθε, γιατί στο πρόσωπό του δεν ήταν ζωγραφισμένο το γνωστό κυνικό χαμόγελο. Πολλές φορές αφού σχόλαγα απ’τη δουλειά, μετά τα μεσάνυχτα, τον έβλεπα στην Καλλιθέα να ψάχνει σκουπίδια στους κάδους. Προσπαθούσε να βρει να φάει ή κάτι μεταλικό να πουλήσει; Δεν ξέρω και δεν με ενδιαφέρει.
Αυτό που με ενδιαφέρει είναι, ότι ο Μητσάρας, ο τρελός του χωριού, αυτό το φαινόμενο έφυγε και μας μούντζωσε εμάς που νομίζουμε ότι ζούμε… Τουλάχιστον υπάρχουν μερικές φωτογραφίες του, απ’τις οποίες μπορούμε να πάρουμε κάτι απ’τη σοφία του.
Για την υπογραφή,
Ένας… σκύλος
