Το σπίτι του κυρίου Αντώνη στον πέμπτο όροφο μιας πολυκατοικίας στην Καλλιθέα γεμίζει από τα τιτιβίσματα και τα κελαηδίσματα των καναρινιών, σχεδόν εκκωφαντικά.
Φτάνοντας για να τον συναντήσουμε μας περιμένει μια συγχορδία από φωνές που μέσα στο καθιστικό δεν ακούγεται σε όλη της την ένταση, επειδή τα πουλιά είναι όλα στο μπαλκόνι. Όταν μας οδηγεί στο οργανωμένο εκτροφείο περνώντας μέσα από το υπνοδωμάτιό του [έναν χώρο σκεπασμένο με πλαστικό για να τα προστατέψει από τη βροχή και το κρύο] αυτό που αντικρίζουμε είναι εντυπωσιακό: δεκάδες μεγάλου μεγέθους κλουβιά με σχεδόν διακόσια καναρίνια από πολλές ράτσες, τα περισσότερα βραβευμένα και πολύτιμα. Καναρίνια χρώματος, στάσης, μερικοί τραγουδιστές. Χαζεύουμε έκπληκτοι τα κόκκινα που τραβούν πρώτα το μάτι μας, τα ολόλευκα, κάποια καμπουριαστά, border, τους «σγουρούς» frill πρωταθλητές του, τα μεγαλόσωμα καναρίνια του Yorkshire, τα lizard με το πιτσιλωτό φτέρωμα, τα περισσότερα μόνα τους σε ευρύχωρα κλουβιά, άλλα ομαδικά σε κλούβες και κάποια ήδη ζευγαρωμένα.
«Έρχεται η άνοιξη και προετοιμαζόμαστε για τα ζευγαρώματα», μας λέει ο κύριος Αντώνης. «Η φύση έχει προβλέψει για όλα. Τα πουλιά παράγουν ορμόνες που τα κάνει να θέλουν να ζευγαρώσουν, φυτρώνουν τα κλαριά στα δέντρα όπου τα πουλιά θα φτιάξουν τις φωλιές τους, η μέρα μεγαλώνει και θα μπορούν να ταΐζουν τα μικρά τους για περισσότερες ώρες». Ο κύριος Αντώνης είναι χρόνια εκτροφέας με μεγάλο μεράκι για τα πουλιά του και έχει βραβευτεί πολλές φορές σε παγκόσμιους διαγωνισμούς για αυτά. «Έχω καναρίνια από δώδεκα χρονών» λέει. «Είμαι 69 χρονών πια. Θυμάμαι την καρδερινούλα που είχε ο παππούς μου και εμένα να του λέω συνέχεια ‘άσε με παππού να την ταΐσω εγώ’. Μου άρεσε να πλένω το κλουβί και να τη φροντίζω. Είχα τη λόξα από μικρός με τα ζώα. Τα αγαπάω πολύ, πάντα τα αγαπούσα. Γεννήθηκα στην Καλλιθέα και η μόνη φάρμα που θα μπορούσα να κάνω ήταν με καναρίνια. Αν είχα χωριό θα είχα άλογα, σκύλους τα πάντα, είμαι άρρωστος με τα ζώα. Ξεκίνησα να ασχολούμαι εντατικά με τα καναρίνια μόλις απολύθηκα από φαντάρος, από τότε αυτό είναι το μόνο σταθερό σημείο αναφοράς στη ζωή μου. Παλιά είχα και σκύλο, ένα λυκόσκυλο, αλλά τώρα γέρασα, δεν μπορώ να πάρω άλλο. Όταν πέθανε πέρασα μεγάλο ζόρι.
