Όχι, οι φωτογραφίες που βλέπετε δεν έχουν τραβηχτεί σε κάποια βομβαρδισμένη περιοχή. Είναι η εικόνα που βλέπουν κάθε μέρα, εκατοντάδες πολίτες οι οποίοι χρησιμοποιούν τις υπόγειες διαβάσεις της Λεωφόρου Συγγρού και ειδικότερα αυτές στο ύψος της Νέας Σμύρνης.
Της Ξένιας Γιαννάκου
Τα γκράφιτι -μια και είναι θέμα συζήτησης της εποχής- είναι το λιγότερο ακόμα κι αν σε προειδοποιούν ότι «εδώ κουμάντο εμείς». Άλλωστε σε μια …ιδανική χώρα και υπό τις ανάλογες συνθήκες θα μπορούσαν να υπάρχουν γκράφιτι που χαρίζουν ομορφιά στο χώρο.
Αυτό που πονάει τα μάτια και την ψυχή, είναι τα καμένα, σπασμένα και κατεστραμμένα απομεινάρια χώρων που κάποτε έσφυζαν από ζωή.
Είναι οι καμένοι τοίχοι, τα καμένα ταβάνια, τα σπασμένα φώτα, τα γκρεμισμένα μπετά, τα σίδερα που περισσεύουν από τους τοίχους, τα μπάζα, τα σκουπίδια.
Αποτελέσματα όλα τους, μιας αδικαιολόγητης βίας, ενός βανδαλισμού που δείχνει μίσος… για ποιόν άραγε;
Το οδοιπορικό του newsbomb.gr στις υπόγειες διαβάσεις της Λεωφόρου Συγγρού άρχισε με αυτή που βρίσκεται μπροστά από την Πάντειο.
Τα γκράφιτι πολλά, κάποιοι μικροπωλητές, ένας άστεγος, ατελείωτες αφίσες που διαφημίζουν φροντιστήρια.
Από την επόμενη υπόγεια διάβαση απουσιάζουν οι αφίσες και οι άστεγοι. «Δεν είμαι ικανοποιημένη με την εικόνα», μας λέει μια ηλικιωμένη κυρία που μας βλέπει να φωτογραφίζουμε το χώρο. «Πρέπει να την αλλάξουν. Φοβάμαι να περάσω μόνη μου, περνάω πάντα με παρέα», προσθέτει.
Μας πλησιάζει ένας αλλοδαπός μικροπωλητής με απορία για το λόγο που τραβάμε φωτογραφίες. Του εξηγούμε και μας προτρέπει αμέσως: «να πάτε πιο κάτω, σε δυο τρεις στάσεις πιο κάτω, να δείτε τα καμένα».
Η τρίτη διάβαση, φουλ στο γκράφιτι αλλά σχετικά καθαρή και με κλειστούς άδειους χώρους. «Εδώ παιδί μου κάποτε είχε μαγαζιά. Ένα τσαντάδικο, ένα που πουλούσε κορνίζες, ένα άλλο με παντόφλες», εξηγεί μια γιαγιά στον εγγονό της, περιγράφοντάς του μια άλλη εποχή, όχι όμως πια και τόσο μακρινή.
Η θλίψη μας πιάνει με το που φτάνουμε στην επόμενη διάβαση, στο ύψος πλέον της Νέας Σμύρνης. Η εικόνα της από τον δρόμο, δεν προμηνύει τι ακολουθεί κάτω από αυτόν.
Αντίθετα από άλλες υπόγειες διαβάσεις αυτή διαθέτει ειδική κατασκευή στην είσοδό της ώστε να μην πέφτει μέσα η βροχή αλλά και ράμπα (το ότι δεν χωράει να περάσει ένα αναπηρικό καρότσι ή ένα καροτσάκι μωρού από τα σίδερα που έχει μπροστά της είναι άλλο θέμα).
Όμως μόλις φτάσει κανείς στο τέλος της ράμπας, έρχεται αντιμέτωπος με ένα «βομβαρδισμένο» τοπίο.
Τοίχοι και ταβάνι καμένοι, κατεστραμμένα μαγαζιά, μπάζα, γκράφιτι, σπασμένες λάμπες… Ένα συνεργείο της Περιφέρειας είναι εκεί και κολλάει τις σχάρες στα φρεάτια καθώς -όπως μας εξηγούν- «κάθε λίγο και λιγάκι τις κλέβουν για να πουλήσουν το σίδερο».
Όπως και τα σίδερα που προστάτευαν τα καταστήματα. «Είδα τέσσερις ρομά να ξηλώνουν από τους τοίχους τις σιδεριές κι όταν τους ρώτησα τι κάνετε μου απάντησαν “άσε μας να βγάλουμε ένα ευρώ για την οικογένεια”. Τι να έκανα;», αναρωτιέται ένας από τους εργαζόμενους του συνεργείου.
«Τα μαγαζιά ανήκουν στην Κτηματική Εταιρεία του Δημοσίου» μας εξηγεί «και πρέπει να γίνει διαγωνισμός για να αποκατασταθούν οι ζημιές που έχουν υποστεί και να καθαριστεί ο χώρος. Τα υπόλοιπα είναι στη δικαιοδοσία της Περιφέρειας Αττικής και κάνουμε ότι μπορούμε για να τα αποκαταστήσουμε. Έχουμε ξαναέρθει εδώ, καθαρίσαμε, συντηρήσαμε το χώρο και μέσα σε μια εβδομάδα έβαλαν φωτιά και τον έκαψαν», τονίζει. «Δεν μπορώ να καταλάβω το λόγο ενός τέτοιου βανδαλισμού», αναρωτιέται.
Η απαξίωση του κόπου τους ήρθε και από τους ίδιους τους πολίτες, αποκαλύπτει. «Είχαμε έρθει επτά άτομα να φτιάξουμε το χώρο και υπήρχαν πολίτες που μας απαξίωναν όταν τους προειδοποιούσαμε για τους κινδύνους και τους προτρέπαμε να χρησιμοποιήσουν μια διάβαση 150 μέτρα πιο πάνω, για τη δική τους ασφάλεια».
Στην ερώτησή μας αν η παρουσία ενός φύλακα θα απέτρεπε ίσως κάποιους από το να προχωρούν σε τέτοιες καταστροφές, μας απάντησε «παλιά, που υπήρχαν εδώ καταστήματα, υπήρχε και φύλακας. Τώρα, ακόμα κι αν υπήρχε, θα τολμούσε να πάει κόντρα σε μια ομάδα ατόμων που θα βανδάλιζαν το χώρο;»
«Τραβάει περίπου τρεις μήνες αυτή η δουλειά», μας επισημαίνει ένας πολίτης που περνούσε εκείνη την ώρα από την υπόγεια διάβαση.
«Έρχονται συνεργεία εδώ, καθαρίζουν και μετά από λίγες ημέρες, έχουμε πάλι την ίδια εικόνα.»
Η ίδια απελπιστική κατάσταση επικρατεί και στην πέμπτη κατά σειρά του ρεπορτάζ μας, υπόγεια διάβαση.
Εκεί, μέσα σε μια ανατριχιαστική ησυχία χωρίς το συνεργείο να δουλεύει και με τον κόσμο να περνάει βουβός και με γρήγορο βήμα (λες και θέλει να τρέξει μακριά από αυτή την καταστροφή) αναρωτιέσαι και πάλι, «γιατί».
Εδώ η φωτιά έχει κάψει και τις δύο πλευρές τις διάβασης ενώ απομεινάρια μιας άλλης ζωής όπως λογαριασμοί, περιοδικά, ποτήρια του καφέ, ράφια μαγαζιών, ένα καρότσι, μερικές καρέκλες συνθέτουν μια εικόνα που θα έβγαινε κάλλιστα από ένα αποκαλυπτικό θρίλερ του αμερικανικού σινεμά.
http://www.newsbomb.gr/ellada/news/story/570273/photos#ixzz4AKUgte31
