 |
| Από αύριο έως και τις 10/5, τα έργα των επτά κρατουμένων θα εκτίθενται στον χώρο «Δωμάτιο Με Θέα» (Σκίπη 28Α, Καλλιθέα), στην έκθεση «Η θέα από μέσα», ενώ θα συνοδεύονται από «επεξηγηματικά» κείμενα των καλλιτέχνιδων. |
«Η Πέμπτη είναι για μένα η μέρα που γεννήθηκα και κάποια στιγμή ξαναγεννήθηκα. Η Πέμπτη είναι η μέρα που τα μηδενίζω όλα και αρχίζω να σχεδιάζω και να ονειρεύομαι από την αρχή. Εδώ στο υπόγειο, το εργαστήρι αυτό είναι η μικρή μου όαση, μακριά από ενοχλητικούς ήχους, εικόνες και καταστάσεις που με στενοχωρούν. Η σιωπή που υπάρχει εδώ με βοηθάει να δω καλύτερα τη “θέα από μέσα μου”. Οι προβολές του μυαλού μου ζωντανεύουν στο χαρτί κάθε φορά που δημιουργώ, έτσι ζω στο σύμπαν που εγώ επιθυμώ παρέα με τα αγαπημένα μου πρόσωπα. Τους έχω με αυτό τον τρόπο δίπλα μου συνεχώς και αυτό με βοηθάει να μην ξεχνάω ποτέ ποια πραγματικά είμαι».
Για μία από τις επτά κρατούμενες των γυναικείων φυλακών Ελεώνα Θηβών, οι Πέμπτες δεν είναι ακόμη μια μέρα. Είναι η μέρα που το μεσημέρι θα σπεύσουν, τρέχοντας στο υπόγειο της φυλακής, για να ξανασυναντήσουν τα αγαπημένα τους καβαλέτα και τα χρώματα, τις κηρομπογιές και τα πινέλα, τους μισοτελειωμένους πίνακες και τα ολοκληρωμένα έργα τους στους τοίχους. Η αίθουσα δεν χρησιμοποιείται για κανέναν άλλο σκοπό, με αποτέλεσμα να μη χρειάζεται να στήνουν και να ξεστήνουν μετά την ομάδα εικαστικής έκφρασης. Ούτε οι ίδιες ούτε και η δασκάλα τους, η κοινωνική λειτουργός και εικαστική θεραπεύτρια Αλκηστις Μπούρα, πίστευαν αρχικά ότι το πείραμα θα πετύχει. «Δεν είναι εύκολη η δέσμευση στη φυλακή. Οι κρατούμενες δεν κινητοποιούνται εύκολα», τονίζει η τελευταία στην «Κ». «Πολύ συχνά έρχονται θίασοι στη φυλακή και δεν υπάρχει ανταπόκριση. Ερχονται παιδικά θέατρα για τα παιδιά τους και δεν τα πάνε. Ομως αυτό το ραντεβού το περιμένουν πώς και πώς».
Οι συμμετέχουσες είναι ηλικίας από 40 έως 65 ετών, αλλά για την Αλκηστι είναι «τα κορίτσια της». Οπως λέει, από τις πρώτες συναντήσεις τους άρχισαν να της εύχονται μετά το τέλος της ομάδας «καλή εβδομάδα». «Τι εννοείτε;» τις ρώτησε την πρώτη φορά εκείνη, «ξεκινά Σαββατοκύριακο». «Για εμάς σήμερα ξεκινάει η εβδομάδα μας», της απάντησαν.
Η ιδέα για τη δημιουργία του προγράμματος ανήκει στον κ. Κλήμη Πυρουνάκη, τον ιδρυτή του σχολείου δεύτερης ευκαιρίας στις φυλακές της Θήβας και του Δικτύου Στήριξης Φυλακισμένων και Αποφυλακισμένων Γυναικών. Ωστόσο, χρήματα δεν υπήρχαν. Προκειμένου να χρηματοδοτηθεί το πρόγραμμα, ο κ. Πυρουνάκης απευθύνθηκε σε ένα φίλο του, μέλος του Δ.Σ. μιας εταιρείας εισαγωγής λιπαντικών. Εκείνος ανταποκρίθηκε και –τουλάχιστον έως τον Σεπτέμβριο– το μάθημα θα συνεχιστεί. «Ξέραμε ότι η δουλειά που θα γίνει θα είναι καλή, οπότε βρήκαμε έναν τρόπο να τους πείσουμε», σημειώνει στην «Κ» ο ίδιος, δείχνοντας πως σπάνια υπάρχει «δεν μπορώ».
Το μάθημα διαρκεί δυόμισι ώρες. Την πρώτη ώρα, οι γυναίκες ζωγραφίζουν ελεύθερα, χωρίς θέμα, χρησιμοποιώντας ποικιλία εικαστικών υλικών. «Είναι εκπληκτικά τα πράγματα που επινοούν, χρησιμοποιώντας τα πάντα, από κομμένες τηλεκάρτες και κουτάκια αναψυκτικών μέχρι κλωστές και υφάσματα», λέει η κ. Μπούρα. «Πέφτει πολλή ζωγραφική με τα χέρια, πολύ γέλιο». Στη συνέχεια οι κρατούμενες επιχειρούν να συνδέσουν τα έργα με τη ζωή τους, να «διαβάσουν» ψυχολογικά την εικόνα, να αναγνωρίσουν τι τους θυμίζει, πώς τους κάνει να αισθάνονται. «Στόχος δεν είναι το άρτιο εικαστικό αποτέλεσμα, αλλά η έκφραση. Δίνουμε σημασία στη συμβολική σκέψη».
Από αύριο Κυριακή έως και τις 10 Μαΐου, τα έργα των επτά κρατούμενων γυναικών θα εκτίθενται στον χώρο «Δωμάτιο Με Θέα» (Σκίπη 28Α, Καλλιθέα) στην έκθεση με τίτλο «Η θέα από μέσα». Τα έργα θα συνοδεύουν «επεξηγηματικά» κείμενα των καλλιτεχνών. «Μια εικόνα μπορεί να φτιάχτηκε έπειτα από το επισκεπτήριο με το παιδί τους, μια άλλη μπορεί να είχε αφορμή την επικαιρότητα, όπως την υπόθεση Γιακουμάκη και τα συναισθήματα που αυτή προκάλεσε σε μια κρατούμενη», εξηγεί η Αλκηστις. Την έκθεση θα πλαισιώνουν κείμενα των γυναικών, όπως το παραπάνω, σχετικά με την εμπειρία τους στην ομάδα εικαστικής έκφρασης. «Το τετράδιο των επισκεπτών θα είναι το “δώρο” τους. Περιμένουν πώς και πώς να το πάρουν στα χέρια τους όταν τελειώσει η έκθεση».
