Με μεγάλη προσέλευση πιστών στον Ι. Ναό Αγίων Πάντων Καλλιθέας εορτάσθηκε ο Πανηγυρικός Εσπερινός. Χοροστάτησε ο Σεβασμιωτατος Μητροπολιτης Κορωνείας κ. Παντελεήμων, πλαισιωμένος από τους ιερείς του Ναού και άλλους προσκυνητές ιερείς, που ήλθαν να συνεορτάσουν.Στο κήρυγμά του, ο Σεβασμιώτατος πήρε αφορμή από τη φράση του Παλαιοδιαθηκικού αναγνώσματος «Η ελπίς αυτών αθανασίας πλήρης».
Οι Άγιοι Πάντες, είπε, που τιμάμε σήμερα, ήσαν πράγματι πλήρεις από την ελπίδα της αθανασίας. Ηξευραν ότι «ουκ άξια τα παθήματα του νυν καιρού προς την μέλλουσαν δόξαν αποκαλυφθήναι εις ημάς» (Ρώμ. η, 18). Αυτήν που προγεύονται οι άνθρωποι του Θεού. Γιατί για μας τους πιστούς ο θάνατος δεν είναι το τέλος, αλλά το πέρασμα από τα φθαρτά στα άφθαρτα.
Όταν ο ήλιος δύει και όχι όταν μεσουρανεί, λέμε ότι βασιλεύει. Και ο πιστός, όταν δύει, φεύγει από αυτήν την ζωή, βασιλεύει, προγεύεται τα αγαθά της Βασιλείας του Θεού. Αυτή η ελπίδα της αθανασίας, που είχαν οι Άγιοι, έχει ατονίσει σήμερα. Ίσως θα ρωτήσετε: Επηρεάζει αυτό και έχει σχέση με την ζωή μας; Άμεση και αποφασιστική. Συνέπειες:
1. Φανερός ή κεκαλυμμένος πανικός. Χάνει ο άνθρωπος, ο χωρίς ελπίδα αθανασίας, το αίσθημα της ασφάλειας και της ειρήνης. Ζεί σε τραγική αβεβαιότητα. Προσπαθεί κάπου να βρεί στέραιο έδαφος. Στρέφεται στα χρήματα, στα κτήματα, σε ανθρώπους ίσως. Η στην πρόοδο, στην εξέλιξη, στην τεχνολογία. Μάταια όμως. Όλα τον απογοητεύουν τελικά. Σήμερα υπάρχει τόση εξέλιξη και συγχρόνως τόση δυστυχία. Και ο άνθρωπος νοιώθει ανέστιος «ενδεής και περιδεής, άπορος και απορημένος». Ο πιστός μπορεί να περιμένει με ελπίδα. Ο χωρίς ελπίδα πρέπει να βιαστεί, να πιέσει τον εαυτό του. Αισθάνεται το έδαφος να φεύγει κάτω από τα πόδια του. Ο πανικός του οριστικού τέλους τον απειλεί. Και με τον πανικό τα προβλήματα της ζωής περιπλέκονται, δεν λύνονται.
2. Ο άνθρωπος, ο χωρίς την ελπίδα της αθανασίας, γίνεται ασύδοτος. «Δεν ελπίζει τίποτα, δεν φοβάται τίποτα» και κινδυνεύει να γίνει σκληρός, κυνικός, αποτρόπαιος. «Φάγωμεν, πίωμεν αύριον γαρ αποθνήσκομεν» (Α Κορ. ιε, 32). Ας αδικήσουμε, ας καταχραστούμε, ας πατήσουμε επί πτωμάτων, αφού όλα τελειώνουν στον τάφο. Δεν θα λογοδοτήσουμε πουθενά. Και την ανθρώπινη δικαιοσύνη μπορούμε να την αποφύγουμε.
Συνέπειες: Η έννοια της αμαρτίας παραμερίζεται. Αδιαφορεί ο άνθρωπος για το ηθικό ή ανήθικο. Το δίκαιο ή το άδικο. Το επιτρεπόμενο ή το απαγορευμένο. Όλα επιτρέπονται,όταν μας δίνουν χρήμα, δύναμη, εξουσία. Εκεί καταντά ο άνθρωπος. Και έτσι διαλύονται οι κοινωνίες.
Γι “ αυτό εμείς ας γεμίσουμε την ύπαρξή μας με την ελπίδα της αθανασίας, που εμψύχωνε του Αγίους. Αυτή μόνο οδηγεί στην επίγεια, με την υπερνίκηση των δυσκολιών, ευτυχία και στην ουράνια μακαριότητα (Παράβ. Μητροπολίτου Κορωνείας «Με όραμα και τόλμη» σ. 203 κ. εξ.).
