Το ΚΠΙΣΝ δεν είναι θέατρο, θίασος ή σκηνοθεσία –στην οικονομική διαχείριση των οποίων ο συγκεκριμένος ηθοποιός δεν έχει και τις καλύτερες επιδόσεις– αλλά μία βιομηχανία πολιτισμού.
Σύμφωνα με πληροφορίες της «Καθημερινής», ο Γιώργος Κιμούλης θα είναι ο νέος διευθύνων σύμβουλος στο Κέντρο Πολιτισμού «Σταύρος Νιάρχος». Είναι γνωστό ότι στις 29 Δεκεμβρίου 2016 το Ιδρυμα Σταύρος Νιάρχος απηύθυνε επισήμως πρόσκληση στο ελληνικό Δημόσιο να πιστοποιήσει την ολοκλήρωση των κατασκευαστικών εργασιών και να ξεκινήσει η παραλαβή του ΚΠΙΣΝ από το Δημόσιο. Το ΙΣΝ αποχωρεί πλήρως από τη διαχείριση του έργου και δεν θα έχει καμία συμμετοχή στη διοίκηση του οργανισμού ΚΠΙΣΝ αλλά ούτε και στη διαχείριση ή διοίκηση οποιουδήποτε άλλου εμπλεκόμενου οργανισμού.
Παρόλα αυτά, η διοίκηση ενός τέτοιου οργανισμού δεν είναι καθόλου εύκολη υπόθεση, για το Δημόσιο. Για πολλούς, πρόκειται για έναν σύγχρονο «Παρθενώνα», σύμβολο της σημερινής Ελλάδας και των δυνατοτήτων της στα μεγάλα έργα και στον Πολιτισμό. Επομένως, εδώ χρειάζεται ένα διοικητικό συμβούλιο με ιδιαίτερες ικανότητες και ένα management που θα καταστήσει το Κέντρο διεθνές σημείο αναφοράς.
Είναι λοιπόν κατάλληλος ο Γιώργος Κιμούλης για την ανάληψη μιας τέτοιας ευθύνης; Το ΚΠΙΣΝ δεν είναι θέατρο, θίασος ή σκηνοθεσία (στην οικονομική διαχείριση των οποίων ο συγκεκριμένος ηθοποιός δεν έχει και τις καλύτερες επιδόσεις, δεδομένου πως είχε συλληφθεί το 2013, για χρέη…) αλλά μία βιομηχανία πολιτισμού με τεράστιους ισολογισμούς και απαιτήσεις λεπτών χειρισμών στις παραγωγές.
Τι έπρεπε να κάνουν αν πραγματικά τους ενδιέφερε η ελληνική κοινωνία, την οποία κατονομάζουν ως «ιδιοκτήτη» του Κέντρου; Μια σοφή στάση θα ήταν να πουν στο ίδρυμα: «Σας παρακαλούμε, μιας και έχετε το know how και την τεράστια εμπειρία, μήπως μπορείτε να συνεχίσετε το managnent σε συνεργασία μαζί μας ή τουλάχιστον να μας προτείνετε εσείς την ομάδα που θα διευθύνει το Κέντρο; Nα κάνουμε κι έναν διεθνή διαγωνισμό, αναζητώντας τους καλύτερους που θα επιλέξετε εσείς και θα τοποθετήσουμε εμείς;».
Aντί γι’ αυτό, ξεκίνησαν ήδη την αιώνια ελληνική τακτική, διορίζοντας «δικούς» τους ανθρώπους. Σε όλες αυτές τις περιπτώσεις, αναρωτιόμουν πάντα, γιατί το Δημόσιο επιμένει να επιδεικνύει την εμμονή του στο κομματικό κράτος ή σε «φίλους» της εκάστοτε κυβέρνησης. Βρήκα τρεις λόγους: ο ένας είναι η συμπλεγματική διάθεση να κάνει σαφή την κυριαρχία των κυβερνώντων στο κράτος, επενδύοντας σε πολιτικό κεφάλαιο. Ο δεύτερος η συμμετοχή πολιτικών σε τυχόν «προμήθειες» που θα προκύψουν από την βέβαιη ζημιογόνα διαχείριση του κρατικού φορέα και ο τελευταίος η εγγενής ανοησία της εξουσίας η οποία δεν αντιλαμβάνεται ότι ένας επιτυχημένος (;) καλλιτέχνης δεν είναι απαραίτητο ότι μπορεί να είναι και επιτυχημένος διαχειριστής…
Οι Ιταλοί, εδώ και τρία χρόνια, έχουν ξεκαθαρίσει το τοπίο σε όλα τα μουσεία και τους οργανισμούς της χώρας. Εκαναν διεθνείς διαγωνισμούς και διάλεξαν τους καλύτερους. Ταυτόχρονα, οι μεγάλοι χορηγοί (οίκοι μόδας, βιομηχανίες κτλ) έχουν αναλάβει τα μνημεία τους ή τα διάφορα κέντρα πολιτισμού.
Εμείς όμως, επιμένουμε ακόμα στις παλιές σίγουρες μεθόδους ευτελισμού των θεσμών και των αξιών μας. Επιμένουμε να επιδεικνύουμε πόσο λίγο μας ενδιαφέρει η δημιουργία, η εξωστρέφεια και η παραγωγή προς όφελος της κοινωνίας.
Ελπίζω ο Γιώργος Κιμούλης να αρνηθεί την θέση. Στο τέλος, και ο ίδιος θα βρεθεί εκτεθειμένος, πληρώνοντας αμαρτίες ανθρώπων που θα δρουν πίσω από την πλάτη του προβάλλοντας τον ίδιο ως βιτρίνα και άλλοθι. Έτσι γίνεται πάντα, σ΄αυτές τις περιπτώσεις…
Ανδρέας Ζαμπούκας
