Επανειλημμένα η κυβέρνηση και οι αρμόδιοι υπουργοί έχουν εκφράσει προθέσεις για την θέσπιση μίας και ενιαίας εργασιακής σχέσης στη Δημόσια Διοίκηση, με κατεύθυνση την ενίσχυση της μονιμότητας. Οι απόπειρες για διέξοδο από τον «λαβύρινθο» της νομοθεσίας που διέπει τις εργασιακές σχέσεις των δημοσίων υπαλλήλων έχουν «χτυπήσει» ακόμα και σε συνταγματικές διατάξεις, όπως χαρακτηριστικά έγινε στην περίπτωση της μονιμοποίησης των ΙΔΑΧ. Ως εκ τούτου, εάν οι δύο «ταχύτητες» στο μόνιμο προσωπικό αδυνατούν να ενοποιηθούν, το πρόβλημα στην περίπτωση του έκτακτου προσωπικού, το οποίο διαχωρίζεται σε περισσότερες κατηγορίες, μοιάζει ακόμα πιο δυσεπίλητο.
Βασικές κατηγορίες των δημοσίων υπαλλήλων είναι το τακτικό προσωπικό και οι συμβασιούχοι. Οι μεν πρώτοι διαχωρίζονται στους μόνιμους υπαλλήλους και στους ιδιωτικού Δικαίου Αορίστου Χρόνου (ΙΔΑΧ).
Στην περίπτωση των συμβασιούχων υπάρχουν άλλες τρεις βασικές υποκατηγορίες στις οποίες καταγράφονται οι εργαζόμενοι στα στοιχεία του Μητρώου Μισθοδοτούμενων του Ελληνικού Δημοσίου.
Αναλυτικοτερα, μία από αυτές είναι οι εργαζόμενοι με συμβάσεις ορισμένου χρόνου, δεύτερη οι εργαζόμενοι με συμβάσεις έργου και τρίτη οι ωρομίσθιοι.
Η διάρκεια των συμβάσεων ποικίλουν, με συνηθέστερες περιπτώσεις τα λεγόμενα «δίμηνα», «πεντάμηνα» και «οκτάμηνα». Ανάμεσά τους υπάρχουν περιπτώσεις εργαζομένων που έχουν διατηρηθεί στην εργασία και μετά τη λήξη της αρχικής σύμβασης, όπως είναι η επίκαιρη περίπτωση των «παρατασιούχων» της ρύθμισης Βερναρδάκη που θα παραμείνουν στην εργασία έως το τέλος του έτους. Υπάρχουν όμως και συμβασιούχοι, ανάμεσα σε άλλους τομείς, στην καθαριότητα, σε παιδικούς σταθμούς ή ΚΔΑΠ, ακόμα και στην πυροσβεστική, που εργάζονται με πολύμηνες συμβάσεις, οι οποίες ανανεώνονται επί συναπτά έτη, αλλά δεν έχουν αποκτήσει ίδια δικαιώματα με τους συναδέλφους τους, παρότι καλύπτουν πάγιες ανάγκες.
Λαμβάνοντας υπόψη ότι στο ευρύτερο δημόσιο -συγκεκριμένα σε Δήμους- εμφανίζονται πλέον και εργασιακές σχέσεις «μιας χρήσης», όπως θα μπορούσε να χαρακτηριστεί η σύναψη συμβάσεων με εργάτες γενικών καθηκόντων για μόλις πέντε μεροκάματα, είναι σαφές ότι η τάση για ευέλικτες μορφές εργασίας στο δημόσιο ενισχύεται.
Το συμπέρασμα αυτό αποτυπώνεται και στα στατιστικά στοιχεία της «Απογραφής», οι οποίοι για το 2016 έδειξαν ότι μειώθηκε το τακτικό προσωπικό στη διάρκεια του περσινού 12μηνου, ενώ αντιθέτως αυξήθηκε σε υπαλλήλους το έκτακτο προσωπικό.
ΑΝΑΛΥΤΙΚΟΤΕΡΑ
Τακτικό προσωπικό (εκτός ΝΠΙΔ):
Ιανουάριος 2016: 566.913 εργαζόμενοι
Δεκέμβριος 2016: 565.671 εργαζόμενοι (μείωση κατά 1.242 μόνιμους υπαλλήλους)
Έκτακτο προσωπικό / Ορισμένου χρόνου – συμβάσεις έργου – ωρομίσθιοι (εκτός ΝΠΙΔ):
Ιανουάριος 2016: 63.646 εργαζόμενοι
Δεκέμβριος 2016: 68.972 εργαζόμενοι (αύξηση κατά 5.326 συμβασιούχους).
Τακτικό προσωπικό ΝΠΙΔ:
Ιανουάριος 2016: 33.571
Δεκέμβριος 2016: 33.199 (μείωση κατά 372 μόνιμους υπαλλήλους)
Έκτακτο προσωπικό ΝΠΙΔ:
Ιανουάριος 2016: 10.772
Δεκέμβριος 2016: 11.433 (αύξηση κατά 661 υπαλλήλους)
Επομένως, στην Δημόσια Διοίκηση έχει αρχίσει και αποτυπώνεται όλο και πιο έντονα η διόγκωση του ανθρώπινου δυναμικού που εργάζεται κάτω από επισφαλής συνθήκες, έναντι του προσωπικού που εργάζεται με σταθερές σχέσεις εργασίας, αποδεικνύοντας την «προς τα κάτω» εξίσωση του δημόσιου τομέα με τον ιδιωτικό και την διαμόρφωση μιας αντίστοιχης.. εργασιακής ζούγκλας!
