Το θέμα της βλακείας ερευνήθηκε από στατιστικής πλευράς σε μεγάλα πανεπιστήμια των ΗΠΑ και εντόπισε το ίδιο ακριβώς ποσοστό «βλακών» ανάμεσα στις καθαρίστριες, τους διοικητικούς υπαλλήλους, τους φοιτητές και τους καθηγητές Από πού προέρχεται όμως η βλακεία;
Πριν από 30.000 χρόνια περίπου, μια μεγαλειώδης βιολογική έκρηξη στην κρανιακή κάψα του δίποδου ζώου που λέγεται άνθρωπος, ένα νοητικό Big Bang, του άνοιξε τα παράθυρα στον μετωπικό φλοιό (νεοφλοιός), εκεί που είναι η έδρα της σκέψης και του αναστοχασμού.
Αυτό ήταν και το τελευταίο του μεγάλο και αποφασιστικό απόκτημα.
Ο άνθρωπος κυριολεκτικά «άλλαξε μυαλά».
Το μέγεθος και οι αυλακώσεις του εγκεφάλου που χώρισαν τους ανθρώπους από το υπόλοιπο ζωικό βασίλειο, χωρίζουν και τους ίδιους ανεξαρτήτως φυλής, χρώματος, φύλου, πλούτου, σπουδών, ιδεολογίας και άλλων ταξικών διακρίσεων, σε δύο βασικές κατηγορίες: στους έξυπνους και στους βλάκες.
Η βαθύτερη αιτία της βλακείας, είναι η δυσανεξία της απέναντι στο δικό της απύθμενο εσωτερικό κενό.
Ο βλάκας αυτό το εσωτερικό του κενό το υποψιάζεται, κι αν είναι λίγο καλλιεργημένος βλάκας το γνωρίζει καλά, αλλά καθώς αδυνατεί, φοβάται και δειλιάζει να το παραδεχτεί, το απωθεί. Το παραγεμίζει είτε σωματικά -λαιμαργία- είτε στρεφόμενος προς τον εξωτερικό κόσμο με κακία.
Είναι γνωστό πως ο άνθρωπος που έχει ως υπέρτατο σκοπό ζωής τα κατώτερα ενεργειακά κέντρα, δηλαδή την τροφή και τo σεξ, είναι νεκρός και βλάκας.
Όσο πιο βλάκας είναι, τόσο πιο πολύ θέλει να πείσει τον εαυτό του κατ’ αρχάς, πως είναι σωστός αλλά και μοναδικός ο σκοπός του.
Αυτή τη γελοιότητα την αποκαλεί μοναδική αλήθεια και προσπαθεί με νύχια και με δόντια να την επιβάλει στους υπόλοιπους.
Ποιες δραστηριότητες επιλέγει συνήθως ο βλάκας;
Επειδή είναι φοβισμένος, δειλός και ανασφαλής ως άνθρωπος, επιλέγει δραστηριότητες που του δίνουν μια ψευδαίσθηση παντοδυναμίας.
Καθώς είναι περιορισμένος στη βλακεία του, διαθέτει και ορισμένα πλεονεκτήματα: οργανωτικότητα, επιμονή και υπομονή.
Τα καταφέρνει συνήθως να οικειοποιείται δουλειές άλλων.
Εξάλλου διαθέτει και ένα σπάνιο χάρισμα: δεν έχει καθόλου την αίσθηση της ευγνωμοσύνης, της εμπιστοσύνης, της αναγνώρισης, και της διαφοροποίησης.
Για τον βλάκα όλα, μα όλα, είναι ίδια: το άλογο στο λιβάδι, η βρύση που τρέχει, ο πολιτικός που ψήφισε, η φορολογική του δήλωση, αυτός που θα του μιλήσει για κάτι που κάνει στραβά, όλα είναι ίδια, και στρέφονται αποκλειστικά εναντίον του.
Είναι απόλυτα, απόλυτος σε οτιδήποτε πρεσβεύει.
Επίσης ποτέ μα ποτέ, δεν πιστεύει πως είναι ο ίδιος βλαξ. Οι άλλοι είναι πάντα.
Έτσι γίνεται αδίσταχτα θρασύς, θανάσιμα επικίνδυνος, ανυπέρβλητα αλαζονικός…και πείθει με ό,τι κι αν πει, γιατί συχνά δείχνει αθώος.
Στην πραγματικότητα είναι ένα άθλιο κουτοπόνηρο πλάσμα.
Ό,τι και να του λέει κάποιος του βλάκα, εκείνος το μεταφράζει πάντοτε όπως το νιώθει μέσα του, όπως έχει πειστεί ότι είναι μια κατάσταση.
Δεν καταλαβαίνει από λεπτομέρειες, δεν μπορεί να κάνει λογικές συνάψεις και να οδηγηθεί σε ασφαλή συμπεράσματα.
Ο βλάκας έχει και άλλο ένα μειονέκτημα: δεν κρατά μυστικά, ενώ δεν έχει καμία αναστολή στο να κακολογήσει οποιονδήποτε, οπουδήποτε…ακόμα και τον ίδιο του τον αδελφό, τον κολλητό του φίλο ή τη σύντροφό του, σε μια προσπάθεια να μειώσει τους άλλους, ώστε να φτάσουν στο δικό του χαμηλό επίπεδο για να μη νιώθει μόνος Πώς να γλιτώσετε από έναν βλάκα;
Αν δεν τον λυπάστε, πετάξτε τον έξω από τη ζωή σας δια παντός.
Tromaktiko
