Στο πάρκο Σταύρος Νιάρχος δεν πηγαίνω συχνά. Παιδί του κέντρου όποτε που χρόνος να τρέχω προς τα Νότια. Αν και θα έπρεπε να το επισκέπτομαι πιο συχνά. Η πρώτη μας γνωριμία είχε γίνει πέρυσι το καλοκαίρι στο πλαίσιο ενός αγώνα δρόμου 6 χλμ. Μια εύκολη διαδρομή, καθώς το μόνο που έπρεπε να κάνω είναι να κατέβω από το Παναθηναϊκό στάδιο την Συγγρού μέχρι εκεί. Από εκείνη την μέρα πρέπει να το επισκέφτηκα άλλες δυο φορές με τη λογική «δεν έχω τι να κάνω, ας πάω μια βόλτα μέχρι το πάρκο». Μέχρι την πιο πρόσφατη μου επίσκεψη πριν από μερικές μέρες στην προσπάθεια μου να αναζητήσω πνοές δροσιάς στην πόλη. Όποτε το πάρκο φάνταζε η πιο κατάλληλη επιλογή. Μπαίνοντας το πρώτο πράγμα που συναντάς είναι το τεχνητό κανάλι. Ένα υδάτινος διάδρομος που φτάνει μέχρι την Συγγρού και δίνει την εντύπωση ότι ενώνεται με την παραλία. Στα τελειώματα του, δεξιά, τα δύο κτήρια της Λυρικής Σκηνής και της Εθνικής Βιβλιοθήκης. Η αλήθεια είναι ότι είχα ξεχάσει πόσο όμορφο είναι – είτε να έρθεις για βόλτα ή για τρέξιμο, είτε να παρακολουθήσεις μια πολιτιστική εκδήλωση. Και ενώ κοιτούσα γύρω-γύρω για να βρω την κατάλληλη θέση ώστε να τραβήξω μια selfie δεν είχα προσέξει τα πολλά τραπεζάκια με τις ομπρέλες που είχαν στηθεί εκεί μπροστά και ήταν γεμάτα από κόσμο. Canal Café διαβάζω και χωρίς δεύτερη σκέψη ψάχνω να βρω ένα άδειο τραπέζι για να βολευτώ, ενώ κάνω και σήμα στην κολλητή για να έρθει. Ξεχνάω το περπάτημα και ετοιμάζομαι να το ρίξω στις μπύρες.
