“Το σπίτι μας το επίταξαν, έμενε ο στρατός. Σε ένα δωμάτιο κοιμούνταν ο Δαβάκης, στο άλλο εμείς», λέει μεταξύ άλλων η 15χρονη το ’40 Μαρία Γιαννούλη, που θυμάται διάφορα περιστατικά από τη διαμονή τού Δαβάκη στο σπίτι τους… “‘ήμασταν μια οικογένεια”, λέει… “εκείνη τη νύχτα, ακούμε το τηλέφωνο από το διπλανό δωμάτιο που κοιμόταν… “εμπρός” τον ακούσαμε… “μας κήρυξαν τον πόλεμο συνταγματάρχα”… και αλλού: “τον έφεραν εδώ απάν’ στη ράχ’ τραυματισμένο στο φορείο, εμείς τα παιδιά πήγαμε να τον δούμε και να τον αποχαιρετήσουμε, μας είδε και έκλαψε… και λέει «παιδιά μη φοβάστε, θα τους νικήσουμε, θα τους γυρίσουμε πίσω και θα ελευθερωθούμε» Περάσαμε όλα τα παιδιά και του φιλήσαμε το χέρι… Κι από κει τον πήραν πάλι στο φορείο κι έφυγαν…”
