Ο αντιδήμαρχος Πολιτισμού και ΚΕΠ του Δήμου Καλλιθέας Λάζαρος Λασκαρίδης, μιλώντας στην εκδήλωση «Απ τον τόπο που είμαι εγώ» του Ιερού Ναού Κοιμήσεως της Θεοτόκου ΓΟΧ, έκανε τις ακόλουθες επισημάνσεις.
«Αυτό που γίνεται σήμερα εδώ, πιστοποιεί με τον καλύτερο τρόπο τις προθέσεις της διοίκησης του Δήμου Καλλιθέας, απέναντι σ’ έναν μεγάλο πνευματικό φορέα της πόλης. Διότι, αυτός ακριβώς πρέπει να είναι ο ρόλος ενός Δήμου: Να εμπνέει, να ενθαρρύνει, να ενισχύει και να προβάλει τις διαθέσεις δημιουργίας του.
Σε αυτό το δρόμο από τότε που μπήκε ο σπόρος της σημερινής εκδήλωσης, ο πρωταγωνιστικός ρόλος ήταν αυτός του πατρός Βασιλείου, ο οποίος διακρίνεται από ένα ανήσυχο και δημιουργικό πνεύμα.
Και με τις ιδέες του και την υπομονή του φτάσαμε στο σημερινό αποτέλεσμα σε μια εκδήλωση μνήμης για τη συμπλήρωση 100 χρόνων από τη Μικρασιατική Καταστροφή, που επέφερε 1,5 εκατομμύριο πρόσφυγες, απώλεια ζωών και αξιοπρέπειας αλλά και εθνικών εδαφών.
Η Μικρασιατική Καταστροφή ήταν απόρροια του Εθνικού Διχασμού. Ενός Διχασμού που όχι μόνο σταμάτησε μετά τη συντριβή αλλά επεκτάθηκε και σε όλα πεδία, πέραν του αμιγώς πολιτικού.
Υπό το πρίσμα της διδαχής από την ιστορία, επιτρέψτε μου να αναφερθώ εν συντομία σε γεγονότα της επέκτασής του, που σημειώθηκαν μετά την αλλαγή του ημερολογίου, στις 16 Φεβρουαρίου 1923, με πράξεις βίας και από τις δύο πλευρές.
Με την πλευρά του Ιουλιανού να υφίσταται, αντικειμενικά, το μεγαλύτερο μέρος των διώξεων, εκείνα τα πρώτα χρόνια.
Όταν οι πρόγονοί σας πήγαν να εορτάσουν τα Χριστούγεννα του 1926, βρήκαν την εξής αντιμετώπιση, όπως κατέγραψε η τότε εκδιδόμενη εφημερίδα Σκριπ: «Ο χθεσινός πανηγυρικός εορτασμός των Χριστουγέννων υπό του πιστού εις το Ορθόδοξον ημερολόγιον Ελληνικού λαού. Εις τον Πειραιά οι χωροφύλακες πυροβολούν κατά την διάρκειαν της τελετής. Εξ χιλιάδες λαού μεταλαμβάνουν εις το ύπαιθρον και υπό βροχήν εις την Μάνδραν. Πως εώρτασαν τα Χριστούγεννα εις τους άλλους Ναούς»!
Επειδή δεν συνηθίζω να μασώ τα λόγια μου θα αναφερθώ και σε ακρότητα της άλλης πλευράς, τον Μάιο του επομένου έτους. Κατά τον εορτασμό των Αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης, στον ομώνυμο ναό του Πειραιά ένας φανατικός πιστός , ονόματι Καραγιαννίδης και κουρέας στο επάγγελμα, επιτέθηκε με ψαλίδι κατά του αρχιεπισκόπου Χρυσόστομου Παπαδόπουλου, κι αφού του έκοψε μέρος της γενειάδας του τον τραυμάτισε στο πρόσωπο ! Κι όλα αυτά, υπό της επευφημίες εκατοντάδων οργανωμένων ομοϊδεατών του που φώναζαν προς το μέρος του πληγωμένου ιεράρχη «κάτω ο Αντίχριστος»…
Φίλες και φίλοι
Η Εκκλησία των Γνησίων Ορθοδόξων Χριστιανών, όπως ονομάστηκε το 1931, ήταν εκείνη που λίγους μήνες μετά, το Νοέμβριο, πλήρωσε το μεγαλύτερο φόρο αίματος, όταν πιστοί της πήγαν στη Μάνδρα για να εορτάσουν με ολονυχτία την παραμονή και την ημέρα των Παμμεγίστων Ταξιαρχών, εισερχόμενοι στον ομώνυμο Ναό, χωρίς τον εφημέριο του. Αντ’ αυτού είχαν μαζί τους τον δικό τους, ιερομόναχο Χριστόφορο Ψαλλίδα, ο οποίος τελικά λειτούργησε.
Ο τοπικός σταθμάρχης της Χωροφυλακής, ενωμοτάρχης Σάλμος, εκτελώντας προφανώς άνωθεν εντολές, κάλεσε σε βοήθεια δυνάμεις από τις γειτονικές περιοχές της Ελευσίνας και των Μεγάρων (οι οποίες κατέφθασαν με επικεφαλής τον υπομοίραρχο Ραζέλο η πρώτη και τον ομοιόβαθμό του Ζαφείρη η δεύτερη) με στόχο τη σύλληψη του ιερομόναχου. Περίμεναν έξω από το ναό μέχρι την ολοκλήρωση της ολονυχτίας και οι πιστοί που είχαν αντιληφθεί τι επρόκειτο να γίνει μεταμφίεσαν σε γυναίκα τον παπά-Ψαλλίδα, προκειμένου να τον συνοδεύσουν (κατά το έθιμο) στο σπίτι του, χωρίς να γίνει αντιληπτός από τα «όργανα της τάξεως». Εκείνα όμως τον αναγνώρισαν και στην προσπάθειά τους να τον συλλάβουν, απώθησαν το πλήθος που είχε σχηματίσει προστατευτικό κλοιό γύρω του. Άνοιξαν «πυρ» από το οποίο τραυματίστηκαν οι πιστές Αγγελική Κατσαρέλλη και Χαρίκλεια Λούληκαθώς και ο υπομοίραρχος Ζαφείρης. Μεγαλύτερος, όμως, ήταν ο τραυματισμός της 27χρονης Αικατερίνης Ρούτη, η οποία μεταφέρθηκε στον «Ευαγγελισμό», όπου τα μαντάτα δεν ήταν καλά. Ο γιατρός Ξάνθης, στην έκθεσή του προδίκαζε το τέλος: «Φέρει τραύμα εις την αριστεράν κροταφικήν χώραν, είτε διά λίθου, είτε διά δι’ υποκοπάνου όπλου και αναμένεται το μοιραίον»…
Το μοιραίο επήλθε λίγες μέρες μετά, στις 28 Νοεμβρίου και η αποδημήσασα ανακηρύχτηκε «Πρωτομάρτυρας» από το παλαιό ημερολόγιο ενώ πολύ αργότερα, στις μέρες μας (το 2014) Αγιοκατατάχθηκε ως «Αγία Νεομάρτυς Αικατερίνη εκ Μάνδρας Αττικής».
Αυτά επέφερε ο διχασμός. Το αίτημα όμως των καιρών, βάσει των προαναφερθεισών τραγικών περιστατικών, είναι ο σεβασμός στη διαφορετικότητα και η σύμπλευση με υγιείς κανόνες. Αυτό είναι το πνεύμα, αυτό είναι το νόημα κι αυτή είναι η αντίληψη του Δήμου Καλλιθέας, που σέβεται και την ιστορία και τη διαδρομή της Εκκλησίας της Κοιμήσεως της Θεοτόκου.
Σας ευχαριστώ»
